Meer accurate en meer betrouwbare zuurstofsaturatiemeting voor slecht doorbloede patiënten met behulp van een neussensor

Dit interview met dr. Lieven Vergote en Kristof Colman (ASZ, Aalst in België) is voor het eerst in de Medische Referentie verschenen

Het continu monitoren en interpreteren van de vitale functies van patiënten behoort tot de routinetaken op diverse diensten in een ziekenhuis. De basismonitoring bestaat o.a. uit de hartfrequentie- en hartritmebewaking, de bloeddrukmeting en de perifere o2-saturatiemeting.

Bij de klassieke saturatiemeters worden er twee lichtsensoren tegenover elkaar geplaatst op een goed doorbloed lichaamsdeel. Eén sensor is de transmitter (Light Emitting Diode) van rood en infrarood licht en de andere sensor is de detector (Photodetector) van rood en infrarood licht. Door de hoeveelheid uitgezonden en geabsorbeerd rood en infrarood licht te vergelijken, kan er een berekening gemaakt worden van het hemoglobine- en deoxyhemoglobinegehalte. Klassiek wordt de saturatiemeter op een vinger geplaatst. Sinds kort bracht Philips een saturatiemeter op de markt die op de neusvleugel kan worden aangebracht. De redactie van ‘De medische referentie’ vond spoedarts Dr. Lieven Vergote en spoedverpleegkundige Kristoff Colman (A.S.Z. Aalst) bereid om hun ervaring met de ‘Philips Nasal Alar SpO2 sensor’ te delen.

De medische referentie: Kan u uw ervaring met de ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ beschrijven?

Dr. Lieven Vergote en Kristoff Colman: Onze eerste ervaring met de saturatiemeter die op de neusvleugel kan worden aangebracht was bij een onderkoelde, oude dame bij wie geen saturatiecurve kon worden gevonden met behulp van een vinger- of perifere sensor. De ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ bracht hier de oplossing en sindsdien gebruiken we deze neusvleugelsensor frequent bij onderkoelde patiënten, patiënten met vaatlijden, ondervulde patiënten, patiënten met gelnagels, patiënten met een slechte weefselperfusie en patiënten bij wie het meten van de saturatie moeilijk verloopt omdat ze vasopressoren toegediend krijgen. We zien vaak dat een vingersensor goed werkt bij de ideale – vaak gezonde patiënt, maar heel dikwijls worden we in het ziekenhuis geconfronteerd met patiënten die geen goede doorbloeding hebben en dan is de meting met een vingersensor niet accuraat. De ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ is heel gebruiksvriendelijk, vereist maar een korte opleiding voor de verpleegkundigen en zou in principe routinematig kunnen gebruikt worden.


De medische referentie: Hoe kan de hogere betrouwbaarheid van de ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ ten opzichte van een klassieke zuurstofsaturatiemeting bij een lage perfusie verklaard worden?

Dr. Lieven Vergote en Kristoff Colman: De neusvleugel is zeer goed doorbloed en toegankelijk. Deze neussensor meet het zuurstofgehalte in het bloed bij de neusvleugel waar de gezichtsslagaders worden gevoed door de interne en externe halsslagaders en aldus een sterk, consistent saturatiesignaal produceren. Wanneer een patiënt in shock verkeert, onderkoeld is of wanneer een behandeling met vasopressoren de bloedtoevoer naar de extremiteiten beperkt, kunnen vingersensoren onbetrouwbaar worden, maar dit is niet het geval als deze neussensor gebruikt wordt. De neusvleugel is bovendien ook makkelijk toegankelijk tijdens interventies of operaties waarbij de patiënten op de rug liggen en de neus heel weinig beweegt in vergelijking met de handen en vingers.


De medische referentie: Wat zijn de voordelen van de ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ ten opzichte van een zuurstofsaturatiemeting aan de vinger?

Dr. Lieven Vergote en Kristoff Colman: De belangrijkste voordelen zijn zonder enige twijfel het feit dat het bekomen resultaat met de neussensor veel accurater is en dat een verandering van de saturatie in de patiënt 10 tot 30 seconden sneller met een neussensor in vergelijking met een vingersensor zal worden weergegeven. Met een neussensor kan je korter op de bal spelen. Vanuit wetenschappelijk en klinisch standpunt is het zeker een optie om enkel nog met een neussensor en niet langer met een vingersensor te werken bij de bepaling van de zuurstofsaturatie.


De medische referentie: Wat zijn de voordelen van de ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ voor de patiënt en voor de gezondheidswerker?

Dr. Lieven Vergote en Kristoff Colman: Een groot voordeel is dat de sensor zich ter hoogte van het gelaat bevindt en dat de patiënt zijn handen vrij heeft. Bij geagiteerde patiënten geeft een vingersensor vaak problemen en we zien met een neussensor veel minder vaak een vals alarm. De neussensor is bij een patiënt die zich in een bed bevindt bovendien altijd goed zichtbaar en aldus gemakkelijk bereikbaar tijdens procedures. De plaatsing van de ‘Nasal Alar SpO2 sensor’ is eenvoudig en het dragen van deze neussensor is voor de patiënt helemaal niet hinderlijk. Een ander voordeel is dat de neusfilter bij zowel een klassieke zuurstoftoediening als bij een NPPV-beademing (non-invasive positive pressure ventilation) kan gebruikt worden. Het draadje van de neussensor is immers zeer dun, kan onder het masker en veroorzaakt geen drukpunten.