Patiënten kregen thuis verschillende meetinstrumenten, zoals een ‘slimme’ - met het internet verbonden - weegschaal en dito bloeddrukmeter. Dagelijks werden waardes gemeten die automatisch via een draadloze verbinding naar een hartfalenverpleegkundig specialist in het ziekenhuis werden doorgestuurd. De zorgverlener kon dagelijks, real time, volgen hoe het met zijn patiënten ging. Als kleine veranderingen werden waargenomen werd zo nodig gebeld met de patiënt om zijn gezondheidssituatie te bespreken. Je zag trouwens ook een gedragsverandering aan de kant van de patiënt zelf. Doordat deze bewuster met zijn gezondheid bezig was en meer inzicht had in de waarden, zag je dat patiënten ook zelf beter in staat waren te sturen op de meest optimale waarden, bijvoorbeeld op het gewicht.

In de meeste gevallen konden acute verslechteringen - zogenaamde exacerbaties - worden voorkomen. Maar mocht het toch misgaan dan kon de hartfalenverpleegkundig specialist of uiteindelijk de cardioloog meteen ingrijpen. De patiënt werd dan weliswaar in het ziekenhuis opgenomen, maar wat je merkte was dat hij daar minder lang verpleegd hoefde te worden, omdat zo vroegtijdig was ingegrepen. De kwaliteit van leven voor deze mensen neemt ook toe. Niemand gaat graag naar een ziekenhuis. Monitoring op afstand scheelde in de hoeveelheid ziekenhuisbezoeken. Als je met de inzet van technologie de kwaliteit van leven voor deze mensen kan verbeteren, dan maak je echt een mooie stap vooruit.