Hoe ben je op het onderwerp voor je proefschrift gekomen?
"Mijn collega Marnix Lam suggereerde dit. Wat me met name aansprak, was dat dit een veelbelovende therapie leek te zijn, maar dat er nog geen bewijsvoering voor was. Met je boerenverstand kon je beredeneren dat de behandeling heel effectief zou kunnen zijn, maar het was nog niet uitgezocht. Dat open speelveld beviel me heel erg."
Waarom was die bewijsvoering er nog niet?
"Het gaat hier om een uiterst zeldzaam tumortype. Om een beeld te geven: in Nederland wordt NET 600 keer per jaar gediagnostiseerd. En bij maar een klein deel van deze patiënten, die uitzaaiingen hebben in de lever, is deze behandeling een optie. Dat zag je ook terug in de literatuur, veel artikelen waren gebaseerd op onderzoek bij twintig tot dertig patiënten.
Dat was dus de aanleiding voor mijn onderzoek. Ik ben verschillende centra in Europa en de VS langsgegaan om gegevens te verzamelen. In totaal heb ik data van 240 patiënten bij elkaar gekregen, afkomstig van negen ziekenhuizen. Dat was voldoende om een goede uitspraak te kunnen doen over de effectiviteit van deze behandeling."
Wat waren de voornaamste conclusies?
"We hebben de veiligheid en effectiviteit beter in kaart gebracht. We zien bij ongeveer 90 procent van de patiënten een afname van de tumor of remming van tumorgroei als gevolg van deze behandeling. Veel patiënten die deze ziekte hebben, krijgen hormoongerelateerde klachten, waaronder diarree en opvliegers. Het onderzoek heeft laten zien dat bij 70 procent van de patiënten met hormoongerelateerde klachten, de hormoonproductie van de tumor daalt, en zij minder of zelfs geen klachten meer hebben dankzij radio-embolisatiebehandeling." "Daarnaast heb ik onderzoek gedaan naar het bijwerkingsprofiel. Dus hoe goed verdragen patiënten deze behandeling? De meeste patiënten ervaren geen tot weinig bijwerkingen, en het aantal complicaties komt beperkt voor, bij minder dan 2 procent van de gevallen.”
